Elektrody spawalnicze to metalowe druty służące do przewodzenia prądu elektrycznego i tworzenia łuku pomiędzy elektrodą a przedmiotem obrabianym. Można je podzielić na dwa główne typy: elektrody zużywalne i niezużywalne. Elektrody zużywalne topią się i stają się częścią spoiny, natomiast elektrody nietopliwe nie topią się i wymagają oddzielnego materiału wypełniającego. W obrębie tych dwóch typów istnieją cztery popularne typy elektrod spawalniczych: elektrody rdzeniowe gazowe, elektrody półprzewodnikowe, elektrody do spawania łukowego i elektrody wolframowe. Każdy typ ma swoją własną charakterystykę i zastosowania, które wyjaśnię w tym artykule.
Elektrody rdzeniowe gazowe to elektrody topliwe, których rdzeń jest pusty w środku wypełniony topnikiem, czyli substancją chroniącą spoinę przed utlenianiem i zanieczyszczeniem. Topnik po podgrzaniu wytwarza również gaz osłonowy, który dodatkowo chroni spoinę i stabilizuje łuk. Elektrody z rdzeniem gazowym nadają się do spawania w wietrznych lub zanieczyszczonych warunkach, ponieważ nie są uzależnione od zewnętrznego zasilania gazem. Mogą również zapewniać głęboką penetrację i wysoką wydajność stapiania, dzięki czemu idealnie nadają się do spawania grubych materiałów lub wypełniania dużych szczelin. Elektrody proszkowe wytwarzają jednak więcej odprysków i żużla, które należy oczyścić po spawaniu. Prawidłowe użycie wymaga również większych umiejętności i doświadczenia.
Elektrody półprzewodnikowe to elektrody zużywalne wykonane z litego metalu, zwykle stali lub aluminium. Stosuje się je podczas spawania metali obojętnych w gazie obojętnym (MIG), które jest procesem wykorzystującym ciągłe podawanie drutu i zewnętrzne źródło gazu w celu utworzenia osłony ochronnej wokół spoiny. Elektrody półprzewodnikowe są łatwe w użyciu i zapewniają gładkie i czyste spoiny przy minimalnych odpryskach i żużlu. Potrafią także spawać cienkie i delikatne materiały bez odkształceń i przepaleń. Elektrody półprzewodnikowe są jednak wrażliwe na utlenianie i zanieczyszczenia, dlatego wymagają czystego i suchego środowiska pracy. Potrzebują również stałego napięcia i prądu, aby utrzymać stabilny łuk, co może ograniczać ich przenośność i wszechstronność.
Elektrody do spawania łukowego to elektrody zużywalne pokryte warstwą topnika, który spełnia te same funkcje, co topnik w elektrodach rdzeniowych gazowych. Są one stosowane w spawaniu łukowym w osłonie metalu (SMAW), czyli procesie, w którym do wytworzenia łuku i spoiny wykorzystuje się elektrodę otuloną i prąd elektryczny. Elektrody do spawania łukowego są powszechnie dostępne i niedrogie i umożliwiają spawanie różnych metali i stopów o różnych grubościach i kształtach. Mogą także spawać w dowolnej pozycji i w każdych warunkach, dzięki czemu nadają się do spawania na zewnątrz i w terenie. Jednakże elektrody do spawania łukowego wytwarzają również więcej odprysków i żużla, które należy oczyścić po spawaniu. Mają także krótką długość łuku i niską wydajność stapiania, co może mieć wpływ na szybkość i wydajność spawania.
Elektrody wolframowe to elektrody nietopliwe, wykonane z wolframu – metalu o wysokiej temperaturze topnienia i dużej odporności na korozję i zużycie. Stosuje się je podczas spawania wolframowego w gazie obojętnym (TIG), w którym to procesie wykorzystuje się elektrodę wolframową i zewnętrzne źródło gazu w celu utworzenia osłony ochronnej wokół spoiny. Elektrody wolframowe wytwarzają stabilny i precyzyjny łuk, który umożliwia spawanie cienkich i skomplikowanych materiałów z wysoką jakością i dokładnością. Mogą także spawać różne metale i stopy oraz wytwarzać spoiny, które są estetyczne i wolne od wad. Jednakże elektrody wolframowe są trudne w użyciu i wymagają wysokiego poziomu umiejętności i doświadczenia. Mają także wysoki koszt i niski współczynnik osadzania, co może mieć wpływ na ekonomikę i produktywność spawania.
