Cztery główne cechy, które metalurdzy biorą pod uwagę podczas spawania stali nierdzewnych, to niższa temperatura topnienia, niższy współczynnik przewodnictwa cieplnego, wyższy współczynnik rozszerzalności cieplnej i wyższa rezystancja elektryczna w porównaniu z większością stali węglowych. Eksperci od spawania stali nierdzewnych często używają radiatora wykonanego z aluminium lub mosiądzu, zaciskając element za spoiną, aby pochłaniać ciepło i zapobiegać przepaleniu.
Ogólnie rzecz biorąc, spawacze stali nierdzewnej wykorzystują jak najmniej ciepła, szczególnie podczas pracy z cienkimi materiałami. Podczas spawania łukiem metalowym osłoniętym spawacze stali nierdzewnej zazwyczaj wybierają pomiędzy dwoma podstawowymi rodzajami powłok elektrodowych: powłoką typu tytanowego i powłoką typu wapiennego. Powłoki typu wapiennego mają odwrotną biegunowość, podczas gdy powłoki typu tytanowego nadają się do stosowania z dodatnim prądem stałym lub prądem przemiennym. Ogólnie rzecz biorąc, powłoka typu tytanowego jest bardziej atrakcyjna dla spawaczy.
Spawacze stali nierdzewnej powszechnie stosują spawanie łukiem wolframowym do cienkich przekrojów stali nierdzewnej. Argon zapewnia osłonę gazową, chociaż w zastosowaniach automatycznych można stosować mieszankę argonu i helu.
Spawanie łukiem gazowym jest szybsze niż większość innych rodzajów technik spawalniczych. Z tego powodu spawacze zazwyczaj stosują je do grubszych materiałów.
